Το Τραινάκι του Πηλίου: Ο Ψίθυρος του Βουνού (Βίντεο)

Στους πρόποδες του Πηλίου, εκεί όπου οι θρύλοι σμίγουν με την ομίχλη και η φύση ζωγραφίζει πίνακες με πράσινα και γαλάζια χρώματα, κυλά αθόρυβα το τραίνο του Πηλίου. Ένας ζωντανός μύθος, μια ανάμνηση του παρελθόντος που ακόμα ταξιδεύει ανάμεσα στο χρόνο και την ψυχή.

Ο “Μουτζούρης”, όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι, δεν είναι απλά ένα τραίνο. Είναι ένα τραγούδι από σφυρίγματα, μια μελωδία από τροχούς που γλιστρούν πάνω στις ράγες, ένας ψίθυρος που αφηγείται ιστορίες. Κατασκευασμένο το 1895, το μικρό αυτό τραίνο ξεκίνησε να ενώνει τα χωριά του Πηλίου, περνώντας μέσα από τοπία που μοιάζουν να έχουν γεννηθεί από την ίδια τη φαντασία των Κενταύρων.

Καθώς το τραίνο αναχωρεί από τις Μηλιές, μια αίσθηση νοσταλγίας αγκαλιάζει τον ταξιδιώτη. Το δάσος πυκνό, σαν μια ζωντανή πράσινη θάλασσα, αφήνει αχτίδες φωτός να διαπεράσουν τα φύλλα και να χορέψουν πάνω στις ράγες. Το βλέμμα χάνεται στο βάθος, εκεί που το Πήλιο αγκαλιάζει τον ουρανό και ο Βόλος ανασαίνει σιγανά στη σκιά του.

Κάθε γέφυρα που περνά το τραίνο είναι σαν να ανοίγει μια πόρτα στο μυστήριο. Η γέφυρα του Ντε Κίρικο, με την καμπυλωτή της αρχιτεκτονική, μοιάζει σαν να ανήκει σε έναν άλλο κόσμο. Ο ήχος του τραίνου, σαν ψίθυρος, ξυπνά τις μνήμες εκείνων που πέρασαν πριν από εμάς, ενώ το τοπίο γύρω μας γίνεται ένας πίνακας ζωγραφικής που αλλάζει με κάθε στροφή.

Το τραινάκι του Πηλίου δεν βιάζεται. Αφήνει τον ταξιδιώτη να αισθανθεί το βάρος της σιωπής και την αρμονία της φύσης. Τα πλατάνια σκύβουν να αγγίξουν τις ράγες, οι ανθισμένες κουτσουπιές ψιθυρίζουν στον άνεμο, και τα γάργαρα νερά των ρυακιών συνοδεύουν την πορεία του με το δικό τους τραγούδι.

Όταν το ταξίδι φτάνει στο τέλος του, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Το τραινάκι δεν είναι πια ένα μέσο μεταφοράς. Είναι μια γέφυρα που μας έφερε κοντά σε ένα κομμάτι της Ελλάδας που επιμένει να κρατά την ψυχή της αγνή και αλώβητη.

Και καθώς το τελευταίο σφύριγμα αντηχεί στις βουνοπλαγιές, οι επιβάτες κατεβαίνουν, κουβαλώντας στις καρδιές τους κάτι περισσότερο από αναμνήσεις: την αίσθηση ότι έγιναν μέρος ενός ποιήματος που έγραψε η ίδια η φύση.