
Στον αυχένα του Μπάρου, εκεί όπου η γη αγγίζει τον ουρανό,η Πίνδος ανοίγει την καρδιά της, και ο χρόνος μοιάζει να σταματά.
Μια κορδέλα ασφάλτου, που σκαρφαλώνει στα 1.900 μέτρα,αγκαλιάζει τις βουνοκορφές, φέρνοντας κοντά κόσμους μακρινούς.
Εδώ, οι άνεμοι ψιθυρίζουν αρχαίες ιστορίες,για κτηνοτρόφους που διάβαιναν το πέρασμα,με τα κοπάδια τους να ακολουθούν το κάλεσμα της εποχής,από τις κοιλάδες της Θεσσαλίας στις πλαγιές της Ηπείρου.
Η φύση εδώ είναι αδρή, αλλά γεμάτη χάρη δάση και γκρεμοί, πέτρες και ουρανός.
Κάθε στροφή του δρόμου, ένας νέος πίνακας. Kαι όταν φτάσεις στην κορυφή, ο κόσμος ανοίγει μπροστά σου.
Η σιωπή γεμίζει την ψυχή, και ο ορίζοντας γίνεται ατελείωτος. Το πέρασμα του Μπάρου δεν είναι μόνο δρόμος· είναι μια γέφυρα ανάμεσα στη φύση και το πνεύμα, ένα τραγούδι που υμνεί την ελευθερία του ταξιδιού, ένα ποίημα που σκαλίστηκε στον χρόνο και στον άνεμο.
Στης Πίνδου τις κορφές, ψηλά,
εκεί που σμίγουν τα βουνά,
ο δρόμος ανηφορίζει αργά,
με την ψυχή να τραγουδά.
Κτηνοτρόφοι διάβαιναν εδώ,
μ’ ελπίδα, όνειρο γλυκό,
να βρουν λιβάδια, νέα γη,
η Πίνδος να τους ευλογεί.
Facebook X Email Threads WhatsApp